Herinneringen aan John

Van Lambert Quant en Patries Worm:

Patries en ik maken op dit moment bergwandelingen in de Dolomieten, al sinds vele jaren een vast element in onze agenda. Zo’n vast punt was ieder jaar ook ons verblijf op Terschelling, eind oktober begin november dat we lieten samenvallen met de aanwezigheid van John, Noor en Huibert en Ida. We hopen dit met Noor en Ida te kunnen voortzetten, ook al zijn Huibert en John daar helaas niet meer bij.
We kennen Noor en John al ruim 50 jaar; we ontmoetten elkaar in de studentenekklesia in Amsterdam, eind jaren 60 en op zeiltochten op de “Christoffel”, de tweemaster tjalk met Winfried Jansen.
We zagen elkaar niet heel vaak, maar zoals dat met vriendschap vaker gaat, als we elkaar zagen gingen we gewoon door met waar we op dat moment waren: het was niet nodig om “bij te praten”!
Nu was bijpraten met John door zijn handicap sowieso niet goed mogelijk, maar de ontmoeting verliep daardoor in een weldadige rust waarbij woorden onbelangrijk waren.
We missen John!
We wensen jullie veel sterkte
Lambert en Patries

Van Rob Saat:
Lieve Noortje, Willemijn, Dieuwertje en Eva,
Ik wil jullie van harte condoleren met het overlijden van John. Een hele tijd geleden, begin zeventiger jaren, hadden John en ik heel regelmatig contact met elkaar. Wij voetbalden toen enige tijd in hetzelfde team bij RKAVIC. Hoewel ons onderlinge contact door het verloop van onze beider levens gaandeweg verdween, kreeg ik via de intensieve communicatie tussen Dix en Cor en mijn ouders Mia en Herman toch af en toe bericht over jullie.
Veel sterkte gewenst bij het ingaan van een toekomst zonder John.
Met hartelijke meelevende groet,
Rob Saat

Van Dick van der Lubbe:
John kan ik mij nog goed herinneren als klasgenoot op het Ignatiuscollege, gymnasium. Een prettige klasgenoot. Hij deed mee met een groepje van ons bij de zogehten academie, samen met meiden van Fons Vitae. Later heb ik hem nog een keer ontmoet bij een reunie van onze klas met o.a. Stefan Willenborg. Spreken ging toen wat moeilijk met een keelknopje.
Hij hield in onze klas een bijjzondere spreekbeurt over kranten. De Telegraaf stond als pamflet zoals hij dat noemde onderaan de lijst. En gelijk had hij. Hij was al vroeg een jongen met gezag. Ik ga nog een klassefoto zoeken. Gecondoleerd met zijn overlijden.

Van Bart Drubbel:
Ik heb John leren kennen op het St. Ignatiuscollege, waar wij vanaf de vijfde klas klasgenoten waren. Klassen werden alfabetisch op achternaam ingedeeld. Ik zat derhalve altijd in een a-klas en John in de d- of e-klas. Ik doubleerde meteen het eerste jaar en John pas in de vierde. Pas na de splitsing in alfa- en bètaklas kwamen we samen in een klas. Daar maakten we deel uit van het klassebestuur. De voornaamste taak van zo’n bestuur was het organiseren van een klasseavond. Wij – als bestuur – vonden dat dit maar eens gemengd moest en daartoe namen we contact op met de meisjes van 5 alfa van Fons Vitae. Tijdens zo’n avond moest er ook voor wat eigen inbreng gezorgd worden. Nu had Pim Merlijn een mooi potjeslatijngedicht gemaakt, dat door Edgar Vreuls op meerstemmige muziek werd gezet. Enige dames waren bereid om dat met een paar van onze klasgenoten ten gehore te brengen. Dit was de bakermat van het koor Alphae et Alphi, want ja, zo’n klasseavond was leuk, maar die repetities met die meisjes eigenlijk nog leuker. Het koor breidde zich uit en verzorgde al gauw muzikaal de diensten die door Huub Oosterhuis c.s. in de kapel van Fons Vitae werden voorgegaan.

In 1967 gingen John en Noortje, samen met zeven anderen onder wie José,  vijf weken per Transitbusje naar Griekenland en Italië. (zie foto).

(vervolg Bart Drubbel)
Op dat koor zijn vele relaties ontstaan waarvan een aantal ook tot een huwelijk heeft geleid. John en Noor, maar ook José en ik die afgelopen 12 juni 50 jaar getrouwd waren. Bijgaand een foto van John en Noortje – in gesprek met Jos Schoutsen – op de receptie van ons huwelijk. Dus bijna exact 50 jaar geleden.

(vervolg Bart Drubbel)
Na de middelbare school moest ik meteen in militaire dienst (zgn. ongelukkig jarig) en John ging studeren en op kamers wonen. Dat was niet ver van mijn ouderlijk huis en John wist dat mijn vader avondlessen gaf en dus laat thuis kwam en ook dat mijn broer Henk vaak laat op was. Hij schroomde dus niet om regelmatig ‘s avonds om twaalf uur bij hen  binnen te vallen, een pilsje te drinken en een potje schaak met mijn broer te spelen. Dan kon het gebeuren dat mijn moeder om twee uur in nachtjapon de woonkamer binnenkwam en John sommeerde nu maar eens te vertrekken. Na mijn diensttijd ben ik een aantal jaren gaan studeren, maar dat was geen succes. Het omgekeerde van John dus, die na een paar jaar studie in militaire dienst moest.
John, inmiddels werkzaam bij uitgeverij Het Spectrum, attendeerde mij op een vacature bij Het Spectrum. Daar hebben wij tot John’s vertrek bij Het Spectrum een aantal jaren samengewerkt aan de Grote Spectrum Encyclopedie. Als alfa’s ontpopten wij ons als redelijke computernerds.
Na jullie verhuizing naar het oosten van het land werden de contacten minder. Wel stond John soms onverwacht voor de deur, als hij – op weg naar Amsterdam – even in Hilversum uitstapte. Wij wonen vlak bij het station. Verder kwamen we elkaar nog wel tegen bij jubilea, op het boekenbal en ook bij begrafenissen.
De laatste keer dat ik John heb gezien was tijdens een etentje – ik denk acht jaar geleden – met een aantal oud-collega’s in Amsterdam, een jaar na de reünie van 75 jaar Het Spectrum.

Van Kees Philips:
Natuurlijk herinner ik mij John nog goed. De jaren op het Ignatius College, het zingen in Alphae et Alphi en naderhand in het koor van de Studentenecclesia. Al die discussies waar hij aan mee deed en er daarbij soms in slaagde humor in een loodzware discussie te brengen.
Ik herinner me nog de keer dat pater Van Kilsdonk tijdens de voorbeden de misintenties voor wilde lezen en toen opeens begon te lachen. John had namelijk bij de misintenties opgeschreven : “voor de veiligheid van de voetgangers na het behalen van een rij-examen.” Huub Oosterhuis had toen namelijk zijn rij-examen behaald. Dat was typisch John, de humor in een situatie kunnen zien en dat ook kunnen opschrijven.

Later ben ik John nog één keer tegen gekomen. Dat was in een trein van ergens in Oost-Nederland naar West-Nederland. Hij sprak toen door middel van een apparaatje dat hij tegen zijn keel gedrukt hield. Daar schrok ik van, want John kon vroeger goed zingen. Hij had een mooie tenor.

John had een soort vriendelijke, stuwende kracht zonder dominant jegens anderen te zijn. Dat vond ik altijd heel knap van hem.

Het is ontzettend jammer dat hij er nu niet meer is. Ik zal hem niet vergeten.

Veel sterkte en hartelijke groeten,

Kees Philips

Van de neef van Noor, Paul Zeven:
Ik heb John pas echt leren kennen toen we in Frankrijk gingen wonen na mijn pensioen in 2008.Wij hebben een oude boerderij helemaal verbouwd en in de week toen we er in trokken (juni 2009) en het huis nog niet echt klaar was (de werklui waren nog bezig met de laatste aspecten), kwamen Noortje en John voor een week op bezoek. Ik wist dat John in het IT-vak zat maar wist niet dat hij een echte specialist was.

Hij pakte dus IT-infrastructuur in het huis aan en heeft het helemaal in werking gezet, inclusief de computers aansluiten op het Franse ADSL netwerk. Gelukkig!!!

Ik zal niet vergeten dat op een moment dat hij aan het werk was, een van de werklui een zwaar blaasapparaat in werking stelde om iets anders schoon te blazen. De stof was overal!!!  Ook op de computers, de toetsenborden etc.

John reageerde nuchter en rustig : “ja, dat is niet zo best voor de computers en de accessoires…” of woorden van die strekking; hij had de  “schade” weten te beperken. Ik zal niet vergeten hoe kalm en gedecideerd hij e.e.a. aanpakte.

Het was een heel gezellig en nuttig bezoek en jullie ouders zijn nog enige malen meer bij ons op bezoek geweest in ons huis in de “Massif Central”.

Van een vroegere buurjongen, Theo Keulemans:

Aan allen die John zo na waren,

Met de wetenschap dat er weinig mensen mij zullen kennen, vind ik het meer dan passend John te herdenken. Hij was mijn jeugdvriendje. Wij woonden op de Linnaeusparkweg in Amsterdam,  hij op nummer 100 en ik op 94. Onze ouders huurde ons huis van opa Keulemans. Souterrain en etage erboven. John op de eerste verdieping, onder de familie Gorter. Vond het zo mooi in de lente dat op het balkon van die mooie blauwe regen bloeide. Zijn ouders, tante Dix en ome Cor, zijn meer dan waardevol  voor mij geweest. Ik was altijd welkom als ik aanbelde en de trap op liep. Hun waren geabonneerd op de Donald Duck en wij niet!! Tante Dix had altijd een kopje thee en was lief en gezellig. Ome Cor werkte bij een bank en was een en al rust met dat smalle snorretje. Ze kwamen vaak bij ons op bezoek, Kerst en Oud en Nieuw, humor, blijheid vrijheid. Dix kwam in de middag vaak bij mijn moeder en ze dronken dan een citroentje met suiker. De kolenkachel met antraciet nummertje drie zong dan voor mij zijn hoogste lied. Die suiker mocht ik van Dix proeven. Ook oma Schmeink en El waren van de aardige mensen voor mij.

John ging bij RKAVIC voetballen en ik moest naar de Meer want de Lidwuinaschool wilde dat gewoon. Vond dat destijds al vreemd. De kerk, de Martelaren van Gorkum , hadden een aardige vinger in de pap. Vond destijds het oranje shirt van RKAVIC veel mooier dan dat sombere zwart-rood van de Meer. Ben vaak op de fiets  naar RKAVIC geweest waar tante DIX in de kantine met veel enthousiasme meehielp.

Noortje en John zijn, na hun eerste ontmoeting, hun hele leven bij elkaar gebleven. John heeft mij destijds in vertrouwen genomen, hij was werkelijk hoteldebotel!

Wij hebben eigenlijk verder weinig contact gehad. Gingen onze  eigen weg. Kwamen elkaar tegen op uitvaarten van Cor en Dix en ergens ooit in Duitsland. Hij had een huisje gehuurd met zijn gezin en ik stond op de camping daar met mijn gezin. Opmerkelijk is dat als ik John ontmoette het voelde alsof het gisteren was.

Waarom weet ik niet maar was aan het zoeken op Internet van mensen waar ik nieuwsgierig naar was.

Noortje heeft mij geïnformeerd dat John helaas vorig jaar was overleden. Deed mij zeer. Je denk dan aan je jeugd die wij allebei zo fijn hebben ervaren.

Bedankt voor jullie mooie site over John waar ik graag ook mijn steentje aan wil bij dragen. Mocht iemand informatie van mij willen dan ben ik graag bereid die te willen geven. (via reactieveld, dan sturen we reactie door aan Theo!)

Hieronder kunt u uw herinneringen aan John Smal delen in het reactieveld. Na redactie zullen we deze plaatsen. Veel dank!